Ο δεσπότης Σπάρτης ως ποιμήν των θαυμαστών του Σταυρωτή Μεγαλέξανδρου

Ορθόδοξος παπάς σε άσκηση στη Ρωσία

 

άρθρο άποψης του Λ.

Ξεκίνησα με την κωμικοτραγική διάσταση του τίτλου, που παραπέμπει στον ανταγωνισμό των εν Χριστώ αδελφών Ορθοδόξων εθνικιστών Ρωμιών και Σλάβων Μακεδόνων μητροπολιτών («Protest in Skopje for defending Macedonia’s constitutional name»-27.2.2018), οι οποίοι υποδαυλίζουν το παρανοϊκό μίσος μεταξύ των δυο χωρών και διεκδικούν τη ντροπιαστική κληρονομιά του Μεγαλέξανδρου, του παγανιστή Κατακτητή που ισοπέδωσε τη Θήβα (την πόλη που υπήρξε η εφαλτήρια μητροπολιτική έδρα του Μακεδονομάχου Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄) και επιδιδόταν σε Σταυρώσεις των αντιπάλων του. Θύματά του με αυτήν τη μέθοδο που έπρεπε να θεωρείται αυτή και ο χρήστης της, αποτρόπαιη και δαιμονική από κάθε άνθρωπο που δηλώνει Χριστιανός, έπεσαν μεταξύ άλλων, ο Ιστορικός Καλλισθένης ο Ολύνθιος, αγαπημένος ανιψιός του δασκάλου του Αλέξανδρου, του Αριστοτέλη, επειδή, αρνήθηκε να τον προσκυνήσει ως θεό, δυο χιλιάδες αθώοι νέοι επιζήσαντες της πολιορκίας της ασιατικής Τύρου, επειδή υπερασπίστηκαν γενναία την πόλη τους (Κούρτιος Ρούφος ‘Historiae Alexandri Magni’, 4.4.17) όταν την πολιόρκησε ο Μακεδόνας βασιλιάς και ο γιατρός του Αλέξανδρου, ο Γλαυκίας, επειδή δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον θάνατο του εραστή του Ηφαιστίωνα.

Από τον αντιευαγγελικό χορό του εθνικιστικού μίσους δεν θα μπορούσε να απουσιάσει ο δεσπότης της Σπάρτης («Ο αντισημιτισμός της Μητρόπολης Σπάρτης και η σχέση της με τους Nεοναζί»), που πρωτοστατεί στις εκδηλώσεις που εμποδίζουν την ειρηνική συνύπαρξη των δυο θρησκευτικά ομόδοξων (στην πλειοψηφία τους) κοινωνιών (“H Σπάρτη υψώνει την ασπίδα του «ΟΧΙ»,Μπροστάρης ο Μητροπολίτης Ευστάθιος στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία” «Notos press», 13-06-2018 13:00).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία παρουσιάζει στον μεγαλύτερο βαθμό από οποιαδήποτε άλλη από τις αναρίθμητες χριστιανικές αιρέσεις, την αντιευαγγελική ιδιότητα να απαρτίζεται κατά το μέγιστο μέρος της από αυτόνομες εθνικές κρατικές Εκκλησίες (Ελλάδα, Ρωσία, Ρουμανία κλπ), οι οποίες, ακόμη και σήμερα, υπηρετούν την πιο αντιδραστική πολιτική των σκοτεινών δυνάμεων του βαθέως Κράτους («Το ολοκαύτωμα των Ρομά και των Εβραίων της Ρουμανίας»), σε βαθμό που Αμερικανοί Νεοναζί να την χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό εργαλείο των εγκληματικών τους επιδιώξεων (βλ. «Ορθοδοξία και Ναζισμός»,  «Οι φαιοί θείοι από το Σικάγο», «Είναι τελικά τυχαίο που η εκκλησία στηρίζει τους Ναζί?»).

Δ.Καμμένος και οι Κωνσταντινέας-Αραχωβίτης (ΣΥΡΙΖΑ) σε στιγμές κρατικής θρησκευτικής κατάνυξης.

Η κρατική Εκκλησία της Ελλάδας ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιείται για να υπηρετήσει πολιτικές επιδιώξεις της σκληρής Δεξιάς, ακόμη και καθαρά προσωπικές. Πρόσφατα ο Π. Καμμένος ανακήρυξε τον δεσπότη Μεσογαίας σε υποστράτηγο κι αυτός το δέχτηκε. Στην Εκκλησία της Ελλάδας το πατριδοκαπηλικό στοιχείο συνδυάζεται με το χριστοκαπηλικό και γεννά τερατώδεις καταστάσεις, όπως αυτή που δημιουργήθηκε στη διάρκεια της Δικτατορίας, οπότε η Εκκλησία δοξολογούσε επίσημα στην επέτειο του πραξικοπήματος τον θεό, χρεώνοντάς του την ευθύνη για την επιβολή στρατιωτικής τυραννίας και ίδρυσε Επισκοπή Στρατού («Όταν η Χούντα διόριζε υποστράτηγο μητροπολίτη Ενόπλων Δυνάμεων»).

Η κυβέρνηση θα προτείνει στη Βουλή μια συμφωνία η οποία θα συμβάλει αποφασιστικά στη λύση ενός ανύπαρκτου προβλήματος που δημιουργήθηκε τεχνητά τη δεκαετία του ‘90 για λόγους προσωπικής πολιτικής ιδιοτέλειας και έχει πυροδοτηθεί σήμερα ανεξέλεγκτα, ως πεδίο εκμετάλλευσης της άγνοιας της ιστορικής πραγματικότητας από την πλειοψηφία των πολιτών, υποδαυλίζοντας εθνικά μίση και στρώνοντας το έδαφος μιας πολεμικής ατμόσφαιρας στα Βαλκάνια. Ενδεικτικά για να δείξω το βάθος χρόνου, την πολιτική προέλευση τις ιστορικές πλαστογραφίες και τις τεράστιες ευθύνες των κρατικών αρχιερέων παραπέμπω σε ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα που δείχνει ότι οι Ρωμιοί μητροπολίτες δεν δίσταζαν να γκρεμίσουν στο έδαφος της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας σλαβικούς Ορθόδοξους ναούς με κυριλλικές επιγραφές για να εξαφανίσουν τα ίχνη της Ιστορίας, χρησιμοποιώντας τα τανκ της Χούντας και τρομοκρατώντας τον ντόπιο πληθυσμό:

«Ο Άγιος Μπουλντόζας». «.. Τα συρματόσχοινα τεντώνονται, οι ερπύστριες σπινάρουν στην άσφαλτο, αλλά το οικοδόμημα δεν πέφτει. Θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες και θα σπάσουν πολλά συρματόσχοινα έως ότου σωριαστεί στο έδαφος. Μάρτυρες στη βάρβαρη πράξη μόνο οι εντελώς απαραίτητοι μηχανικοί, λίγοι στρατιωτικοί και ιερωμένοι. Οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ήταν 24 Ιουλίου του 1972, όταν ο Αυγουστίνος Καντιώτης κατέφυγε στα τανκς για να ισοπεδώσει την εκκλησία του Αμυνταίου…Είχε προηγηθεί ο μητροπολιτικός ναός της Φλώρινας. Με ανάλογη πραξικοπηματική ενέργεια ο Καντιώτης κατεδάφισε το 1971 το ναό του Αγίου Παντελεήμονα. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος επικύρωσε με την παρουσία του τη θεμελίωση του νέου ναού. Την ίδια τύχη είχαν και όσοι ιστορικοί ναοί του νομού επελέγησαν ως κατεδαφιστέοι από τον Καντιώτη. Ο Άγιος Νικόλαος στο Πλατύ Πρεσπών, ο Άγιος Αθανάσιος στην Καλλιθέα, η Αγία Παρασκευή στην Οξιά…Φυσικά είναι κοινό μυστικό για τους κατοίκους της περιοχής ότι οι κατεδαφίσεις έγιναν για να εξαφανιστούν από προσώπου γης όλες οι «μη ελληνικές» επιβιώσεις στην αρχιτεκτονική και την αγιογραφία. Δεν έφτανε στον Καντιώτη η «επιδιόρθωση» των αρχιτεκτονικών μελών και το ασβέστωμα των ιστορικών τοιχογραφιών, μόνο και μόνο για να σβηστούν οι κυριλλικές επιγραφές. Χρειαζόταν το επιδεικτικό γκρέμισμα, για να λειτουργήσει και ως συμβολική βία εις βάρος των κατοίκων..» (Ιός, ‘Ελευθεροτυπία’, 16/1/200).