Σχόλιο με αφορμή τα 74 χρόνια από τη Νίκη στη Μάχη του Βερολίνου

Υπάρχει το Άουσβιτς, άρα δεν υπάρχει Θεός.

Primo Levi

30 Απριλίου 1945. Η σημαία με το σφυροδρέπανο υψώνεται στο Ράιχσταγκ κι ο Χίτλερ αυτοκτονεί. Ο Κόκκινος Στρατός θριαμβεύει στη μάχη του Βερολίνου. Ήταν η μέρα ορόσημο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Η νίκη αυτή ήταν αποτέλεσμα του τιτάνιου αγώνα του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής Ένωσης – που πλήρωσαν και το μεγαλύτερο φόρο αίματος σε αυτόν τον πόλεμο- των παρτιζάνικων σωμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη και των Συμμαχικών στρατευμάτων.

74 χρόνια μετά την Αντιφασιστική Νίκη, φασιστικά κινήματα παρελαύνουν ξανά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μηδενιστική άποψη ότι “όλοι φασίστες ήταν”, η πολιτική περί ολοκληρωτικών καθεστώτων, η εξίσωση του ναζισμού με την Σοβιετική Ένωση γίνεται επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Είναι η ίδια αφήγηση που δεν ανέχεται τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Επιχειρεί να διαστρεβλώσει και να γενικεύσει την ιστορία. Μαζί με την κυρίαρχη αφήγηση, συμπορεύεται και ένα μεγάλο φάσμα φαινομενικά διαφορετικών πολιτικών χώρων, κάποιοι από αυτούς μάλιστα επιχειρούν να πάρουν τον ρόλο του “εργολάβου του αντιφασισμού”, ένα θέμα που θα μας απασχολήσει και σε επόμενο κείμενο.

Ο φασισμός νικήθηκε στρατιωτικά και πολιτικά το 1945, ωστόσο όπως βλέπουμε σήμερα δεν εξαφανίστηκε. Συνεχίζει να αναπαράγεται είτε απροκάλυπτα, είτε συγκεκαλυμμένα μέσα από τα ίδια χαρακτηριστικά που είχε και τότε: την «αντικαπιταλιστική εξέγερση της εθνικής λαϊκής κοινότητας», τον αντισημιτισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό. Τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα ίδια τα κράτη και τις κυβερνήσεις σε όλο τον πλανήτη. Ο αντιφασιστικός αγώνας σήμερα αφορά το παρόν. Είναι οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι κάθε κομμουνιστικής προσπάθειας.

Τις επόμενες μέρες θα συνεχίσουμε τις ιστορικές δημοσιεύσεις με θέμα τα τραγικά γεγονότα του β’ παγκοσμίου πολέμου. Για ακόμα μια φορά θα επιχειρήσουμε ένα ρήγμα στην επίσημη αφήγηση της κυρίαρχης ιδεολογίας.